Vandaag wil ik een verhaal met jullie delen dat ik op internet tegenkwam.
Het verhaal maakt voor mij heel duidelijk dat je in je eentje een verschil
kunt maken in het leven van anderen.
Terwijl hij langs het strand liep, zag een oudere man in de verte
iemand lopen, bukken, iets oprapen en in de zee gooien.
Dit herhaalde zich verschillende keren.
Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat diegene een jonge man was,
die aangespoelde zeesterren opraapte en één voor één
voorzichtig teruggooide in het water.
De oude man kwam nog wat dichterbij en riep:
"Goedemorgen! Mag ik vragen wat u aan het doen bent?"
De jonge man bleef staan en keek op.
"Ik gooi aangespoelde zeesterren terug de zee in." antwoordde hij.
De oude man glimlachte en vroeg: "Waarom doe je dat eigenlijk?"
"De zon is op en het is eb geworden. Als ik ze niet teruggooi,
gaan ze dood." zei de jonge man.
Na dit antwoord, schudde de oude man zijn hoofd en zei:
"Maar realiseer je je wel dat het strand nog veel langer is en dat er overal langs de kust aangespoelde zeesterren liggen? Je kunt ze onmogelijk allemaal helpen, het maakt toch geen verschil."
Beleefd had de jonge man naar de oude man geluisterd.
Toen bukte hij zich, raapte een andere zeester op, gooide hem in de zee
en zei: "Maar voor deze zeester maakte het wel een verschil."
Zoals de jonge man een verschil maakte voor die ene zeester,
zo kunnen wij ook een verschil maken in het leven van de mensen
om ons heen, gewoon door een beetje liefdevolle aandacht.
Jakobus 2 vers 1-13 gaat eigenlijk in zijn geheel over het omzien naar je naaste. We moeten mensen niet beoordelen naar hun uiterlijk of de situatie waar ze in zitten, maar ze zien door God's ogen en ze op waarde schatten.
Dus mijn opsteker van deze week:
Wees als de jonge man en maak een verschil!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten